છોડે    છૂટતું     નથી
            આપોઆપ  છૂટી જાય
            જોડે  જોડાતું    નથી
            સાંધો  રહી     જાય

            વા  વાય ને પાન  ખરે
            વાયરે    ઉડી    જાય
            વા  ખેરવે  વા  ઉડાડે
            વાયરો    વેરી   થાય

            નદી  વેગે   વહે
            ચંચળતા  ઉર  ધરે
            અટકાવી   ના  અટકે
             ઉદધિ  ઉરે    સમાય

    
            બાળકને   જન્મ  દે
            પ્રાણ   રેડી    ઉછેરે
            પાંખ  આવતા  ઉડે
            જનની  વિસરી  જાય

લક્ષ્મી  સંઘરો  નહી
              ખર્ચે  બમણી  થાય
               કૂવે  પાણી  ઉલેચો
               નવિન  જલે  છલકાય

            બાળકને   જન્મ  દે
            પ્રાણ   રેડી    ઉછેરે
            પાંખ  આવતા  ઉડે
            જનની  વિસરી  જાય
 

         ઉદરેથી અવતરણ  માડી
        વૈતરણીમાં વહેવા માંડી
        ખપેનાં  હલેસાં કે હોડી
        ભણતરની તરવી  ખાડી
        જ્ઞાનની ચાલતી  ગાડી
        જુવાનીની ઓઢી  સાડી  
        કન્યા બની સુહાની લાડી
        સાજન સંગે લીલી  વાડી
        અહંની  ઉંચી  તાડી
        સંસારની  નજર્યું  બાંડી
        જીવજંતુ  ખાયે  ચાડી
         આળસે  રોકી  પાડી
         બધિર કાન ચામડી જાડી
         અનુભવની આંખો ફાડી
         સંસ્કારથી  દીપી ઘડી
         સમઝણે સર્જી લીલી વાડી
         પરમાર્થની કેડી છાંડી
         સ્વાર્થનો  છેડો  ફાડી
         સત્યની  ઝાલી  નાડી
         અંતિમ  યાત્રાની  ગાડી
         અનંતની  મીટ  માંડી   

મનડાની  મધ્યે
        હૈયામાં  હલચલ
          પુરાની  પાવન
            પ્રિત્યુના  સાવન
             આવો  સજાવો
               યાદો એ માળો
                 દિલમાં  દીવાઓ
                   પ્રેમે  પેટાવો
                     વાલમ તમારી
                        ખુમારી છે પ્યારી
                           નયનોની બારી
                              જુએ  વાટ તારી
                                 જીવનની ગલીઓમાં
                                    વાટે તું મળીઓ
                                       અંતરથી  પુછું
                                         ક્યાં તું  ખોવાણો
                                            જીવનની  નૈયા
                                                ન  છો  ખેવૈયા
                                                  શા  કાજે તમે
                                                     મુજથી  રિસાણા

 તિલક  કરતાં  ત્રેપન ગયા,  જપમાલાના  નાકાં  ગયા
       તીરથ ફરી  ફરી થાક્યાં ચરણ તો યે ન પહોંચ્યા હરિને શરણ
      કથા સુણી સુણી  ફૂટ્યા કાન અખા તો યે ન આવ્યું બ્રહ્મજ્ઞાન
     
       એક  મૂરખને  એવી  ટેવ  પત્થર  એટલા પુજે  દેવ
       પાણી  દેખી  કરે  સ્નાન  તુલસી  દેખી  તોડે  પાન
       એ  અખા વડું ઉત્પાત ઘણાં પરમેશ્વેર એ ક્યાંની વાત
      એક નગરમાં  લાગી  લાય પંખીને  શો  ધોકો  થાય
      ઉંદર  બિચારા  કરે  શોર  જેને  નહીં  ઉડવાનું  જોર
      અખા જ્ઞાની ભવથી ક્યમ ડરે જેની અનુભવ પાંખો આકાશે ફરે
       આંધળો સસરો ને શણઘટ વહુ એમ કથા સાંભળવા ચાલ્યા સહુ
       કહ્યું  કાંઈ  ને  સમજું  કશું  આંખનું  કાજળ  ગાલે  ઘસ્યું
       ઊંડો  કૂવો  ને  ફાટી  બોખ  શીખું  સાંભળ્યું  સર્વે  ફોક
       દેહાભિમાન   હતું  પાશેર   તે  વિદ્યા  ભણતા  થયો  શેર
       ચર્ચાવાદમાં   તોલે  થયો  ગુરુ  થયો ત્યાં  મણમાં  ગયો
       અખા  આમ  હલકાથી  ભારે  થાય  આત્મજ્ઞાન સમૂળું જાય
       સો  આંધળામાં  કાણો  રાવ આંધળાને  કાણા પર  ભાવ
       સહુના  નેત્રો  ફૂટી  ગયા  ગુરુઆચારજ  કાણાં  થયા
       શાસ્ત્ર તણી છે એક જ આંખ અનુભવની ઉઘડી અખા નહી આંખ

 મટકું  માર્યા  વગર  દૃશ્ય  માણી  રહી   હતી
      રાઝ  તેનો  માત્ર  હું   જ    જાણતી   હતી
     ચારેકોર  મારી  સમાંતર  લકીરો  તણાઈ  હતી
     ન  નાની  કે   મોટી  સહુ  એક  સરીખી   હતી

      એકલતા  છતાંયા  તે  જીવન   સંગીની  હતી
      નજર્યુંને  ન  જણાય  તો દિલમાં ગમગીની હતી
       દોરી  ખેંચતાં  તે અલપ  ઝલપ રમતી  હતી
       હર  રાતે તેને મળવાની  દિલમાં તલપ  હતી

        અમાસની  રાતે ઢુંઢું  તોયે  જણાતી  ન  હતી
         પૂનમની  રાતે  ખૂબ  રંગીની  રેલાવતી  હતી

        તમને થશે  આ શેનું  સુમ્દર  વર્ણન  છે.

     બારી  પર  લટકતા  “મીની  બ્લઈન્ડ” ની
    કરામત છે. કદીક  સમય મળે તો જોજો કેવું
     સુંદર  દૃશ્ય  દૃષ્ટિગોચર થશે.  છેલ્લાં પાંચ
      વર્ષથી  આ મારો સિલસિલો  થઈ ગયો છે.

 કબીરની વાત આપણે   સહુ  જાણીએ છીએ.
       તેમનું  રચેલું  પ્રસિધ્ધ ભજન
     ”  ઝીની રે ઝીની   ચદરિયા”

    એના પર મારા વિચારોમાં  નાનો શો પ્રયાસ.

      ચદરિયા  મૈલી રે કીની
          બુનનેવાલેને  પ્યારસે બુની
           મુરખ  મૈલી કીની
            ચદરિયા મૈલી રે કીની

            જગકે  રંગમેં  ઐસી  રંગી
            સ્વાર્થસે  મૈલી કીની
              ચદરિયા  મૈલી રે કીની

    
              ડૂબ  સંસારમેં  પ્યારન કીનૉ
              મોહમેં  ગંદી  કીની
                ચદરિયા  મૈલી રે કીની

              સત્યસે  આંખ મિચોલી ખેલી
               જૂઠમેં  ઉલઝી મુંદી
                 ચદરિયા  મૈલી રે કીની
           નિર્મલ વિચારકી  ગંગા છાંડી
             મલિન  જલમેં હોડી
               ચદરિયા  મૈલી રે કીની
             દાસ  ‘પમી’કી  અરજી  સુનો
             કબીરકી  બાત હૈ માની
              પ્રયત્ન  ઔર પુરૂષાર્થ  કીનો
                મૈલ  ધોનેકી  ઠાની

                ચદરિયા  ધોકે  વાપસ દીની
                  ચદરીયા ધો કે વાપસ દીની

        ” દાસ  કબીરને  ઐસી  ઓઢી                
            જ્યોં કી ત્યોં ધર દીની”

       ‘ચદરિયા  જીની રે જીની’
          
 

શબ્દ જ્યાં સરતો નથી
વાણી જ્યાં વહેતી નથી
દ્રષ્ટિ દેખી ના શકે
તે વાસમાં વસવું ગમે

પવન જ્યાં પાણી ભરે
અંધકાર જ્યાં ઓગળે
સૂર્ય પહોંચી ના શકે
તે વાસમાં વસવું ગમે

આભ જ્યાં સિમિત બને
વિજળી જ્યાં સ્થગિત બને
વાદળ વર્ષા ના કરે
તે વાસમાં વસવું ગમે

શાંતિ જ્યાં જઈ સળવળે
ઘોંઘાટ જ્યાં ગુંજી રહે
મૌનનું સંગીત સુણાય
તે વાસમાં વસવું ગમે

જીંદગી જ્યાં ઝગમગે
મૃત્યુ જ્યાં મહેકી ઉઠે
ઇશને જ્યાં ઓળખાય
તે વાસમાં વસવું ગમે

હા, હા, હા

તે વાસમાં વસવું ગમે

જ્યારે વાદળી ભારી થાય છે ત્યારે વરસી પડે છે

જ્યારે સૂર્યોદય થાય ત્યારે અંધકાર ગાયબ થાય છે

જ્યારે ચાંદ ચાંદની વરસાવે ત્યારે શિતળતા ફેલાય છે

જ્યારે ફૂલ ફળમાં પરિણમે ત્યારે અસ્તિત્વ મિટાવે છે

જ્યારે કમળ કાદવમાં ખીલે ત્યારે સોહામણું લાગે છે

જ્યારે સોનાની બંગડી બને ત્યારે ઉરે ઘા ઝીલે છે

જ્યારે બાળક યુવાન થાય ત્યારે માતાપિતાનાં વાળ ધોળા થાય છે

જ્યારે જીવન સમાપ્ત થાય ત્યારે રેતમાં પગલું પડે છે

જ્યારે વાયરો પગલું ભૂસે ત્યારે મોજા પર નામ લખાય છે

જ્યારે અને ત્યારે ની ચીલ ઝડપ.

ક્ષણોના સમુહથી સરજાયેલું આ માનવ જીવન કેવું છે
જેવું જીવીએ, મનીએ,જોઈએ અનુભવીએ એવું છે

શિયાળામાં બરફની ચાદર ઓઢેલી ધરતી કેવી છે
શાંત મુદ્રામાં બેઠેલી ગંભીર તપસ્વિની જેવી છે

વસંતના વાયરામાં મહાલતી આ ધરતી કેવી છે
ફૂલોની સુગંધ પ્રસરાવતી મીઠી મધુરી માદક છે

ગાંડીતૂર નદીના ધસમસતા પ્રવાહની દિશા કઈ છે
સાગરને મળવાની ઉત્કંઠામાં ભાનભૂલેલી પ્રેયસી છે

સંસારના રંગમંચ પર ભજવાતી આ જીંદગાની કેવી છે
જે આવે તે જાવા માટે નવી નવેલી દુલ્હન જેવી છે

મુખ દ્વારા વહેતી વાણીની અમૃતમયી ધારા કેવી છે
ધારામહીં વહેતા કંકર,કચરા,મોતી સમ રંગબેરંગી છે

મૃત્યુના દ્વાર ભણી પ્રયાણ કરતી આ જીંદગાની કેવી છે
હરપળે ધબકતા હ્રદયની શાક્ષી પૂરતી ઉષ્મા જેવી છે

ચારેકોર પ્રકાશ હતો ને

ઝીણું ઝીણું ગુંજન હતું

દિલોદિમાગે આનંદ છાયો હતો

તિમિરનું નામોનિશાન ન હતું

દિવડાની હારમાળા હતી ને

મિણબત્તીઓ નો મેળો હતો

દિવાળીનો શુભ અવસર હતો

નવા વર્ષનું પ્રભાત હતું

માનવમહેરામણ ઉમટ્યો હતો

હર્ષ ઉલ્લાસ રેલાયો હતો

માતાપિતાના આશિર્વાદ હતા ને

સર્જનહારની ખૂબ કૃપા હતી

નવા સુંદર ઘરમાં નમ્રતા અને રૂપિનનો પરિવાર ખૂબ સુખી રહે.

પ્રભુ તેમને સદબુધ્ધિ અને વેવિકનુ પ્રદાન કરે.

દિવાળી પર્વની ઉજવણી