Archive for June, 2010
તારો ખૂબ આભાર
June 30th, 2010મને શું ગમે?
June 28th, 2010નાક નકશો સુંદર દીધાં મને તારા જેવું થાવું ગમે
ખિલૌના ઝાઝા દીધા મને તારી સંગે રમવું ગમે
આંખ કાજે અંજન દીધા મને તારું કાજળ નયણે ગમે
ગાડી વજીફા બંગલા દીધા તારે મંદિરીયે વસવું ગમે
ઢોલિયા છત્ર પલંગ દીધા તારી શૈયા પર સુવુ ગમે
ફરસાણને પકવાન દીધા તારા ભાણામા જમવું ગમે
ક્રોસને પારકર પેન દીધી મને તારી કલમે લખવું ગમે
સુહાના સ્વપ્ન દીધા મને ખુલ્લી આંખે તારું દર્શન ગમે
વિચારોની વણઝાર દીધી તારા ધ્યાનમા બેસવું ગમે
વણમાગ્યે તેં ઘણું દીધું મને તારા સાન્નિધ્ય શાંતિ ગમે
મન ભરીને પ્યાર દીધો મને તારા સ્નેહની છાંવ ગમે
જગમા આવી ભૂલી પડી તારા ચિંધ્યા માર્ગે ચાલવું ગમે
હાથમા હાથ ગ્રહી તારો મને અનંતની યાત્રાએ જાવું ગમે
તારે શરણે આવી છું મને તારા ચરણોમાં સ્થાન ગમે
હસવાની મનાઈ
June 28th, 2010નાની બેબીઃ દાદી હું પડી ગઈ મને વાગ્યું.
દાદીમાઃ બેટા ઠંડા પાણી નીચે હાથ રાખ.
બેબીઃ હા, દાદી હવે સારું છે. ઉપર
રબર બેંડ લગાવી દે.
(Band aid)
વિણેલા મોતી–
June 23rd, 2010વિણેલા મોતી– આજનો સુવિ્ચાર
ઓથ એની લેવી જે વખત આવે દગો ન દે
પછી ભલેને તે પથ્થર પણ કેમ ન હોય.
હાઈકુ
June 23rd, 2010બોંબ ફૂટ્યો
બસમાં નિર્દોષોની હત્યા
સ્મશાન શાંતિ
જનમ ધર્યો
દિકરો કે દિકરી
અણમોલ સોગાદ
બચપણ સુહાનું
માની ગોદ જાણે
મમતાનો સાગર
તરૂણ થનગને
વિચાર આશા મહત્વકાંક્ષા
મુંઝવણ ભાથામાં
જુવાની દિવાની
સાહસ જોશ પ્યાર
બસ ઝંપલાવો
પ્રૌઢાવસ્થાના તારણ
અન્યને દે શિખામણ
જીવવાની જીજીવિષા
મૃત્યુ નિશ્ચિત
સરવાળા બાદબાકી કરો
ચોખ્ખી કિતાબ
ગધેડાની પૂંછડી
June 18th, 2010ગધેડાની પૂંછડી દોરવાની રમતમાં ‘પમી’ પહેલી આવી. તાળીઓની
ઝડી વરસી . સરસ મઝાનું ઈનામ મળ્યું. આનંદ માતો નહતો.બચપનની
સુનહરી યાદોમાં ખોવાઈ જવાની મઝા છે. એકલા બેઠા હોઈએ અને હસી
છૂટી પડે. જો સામે કોઈ બેઠું હોય તો પાગલમાં જ ખપાવે.
આજે વરંડામા બેઠી પમી બાળપણની ગલીઓમાં આંટા મારતી
હતી. ઘણી વખત થતું પ્રભુ બાળપણ લાંબુ કેમ નથી આપતો. પણ સત્યતો
એ છે કે બાળપણ હોય ત્યારે જલ્દી મોટા થવું હોય છે. જે છે તેનો આનંદ
લુંટવાને બદલે જે નથી તેની પાછળ આંધળી દોટ એ મનુષ્યનો સહજ સ્વભાવ
છે.
વાત આડા પાટા પર ઉતરી ગઈ. હા પહેલી આવી, મુખ પર હાસ્ય પણ
અંતર કાં ડંખે. જે કહીશ તે સત્ય કહીશ હવે આ ઉંમરે તે છુપાવવાનો કાંઇ મતલબ?
૧૫ જણા એ રમતમાં ભાગ લીધો હતો. દરેકને આંખે બે પટ્ટા બાંધવાનું કામ મોટી
ઉમરના ભાઈઓ કરી રહ્યા હતા. મારો ક્રમ ૧૦મો હતો. હજી સુધી કોઈ બરાબર
પૂંછડી જગ્યા પર દોરી શક્યું ન હતું. મારો વારો આવ્યો, માથું દુખે એટલો સખત
કસીને પાટો બાંધ્યો હતો. આંખ બધ હતી. જેવો મારો વારો આવ્યો. બે હાથ લંબાવીને
ચાલતી હતી. આંખ ખોલવાનો પ્રયત્ન કર્યો. જરાક ખુલી અને બોલો ક્યાંકથી સુર્યનું
કિરણ ઘુસી ગયું. આનંદ થયો જરાક દેખાતું હતું જે પૂંછડી દોરવા માટે ઘણું હતું.
ગધેડાના ચિત્ર પાસે આવી. ખોટા ખોટા હાથનું માપ લીધું તેમા ડોક ઊંચી
થઈ અને દેખાઈ ગયું. તો પણ થોડીવાર નાટક જારી રાખી અંતે પૂંછડી દોરી.
જગ્યા ઉપર ઉભી રહી અચાનક તાળીઓનો ગડગડાટ મેં પાટો ખોલી નાખ્યો.
બધાએ અભિનંદન આપ્યા અને પ્રથમ વિજેતા જાહેર થઈ. મુખ પર આનંદ
પણ અંતરને ખબર હતી. વિજયના આનંદમા સત્ય કહેવાની હિંમત ન બતાવી
શકી ઘરે ઈનામ લઈને ગઈ પણ માનશો ‘મા’થી છુપુ ન રાખી શકી. મમ્મી તથા
મોટાઈ બંનેને કહી દીધું. તેઓ મારી સત્યપ્રિયતા પર ખુશ થયા.
એ ઈનામ જોઇને મને કદીય આનંદ થયો ન હતો———-
પપ્પાજી
June 17th, 2010તમે છો ખૂબ વહાલા મારા પપ્પાજી
તમે હતા તો આજે હું છું પપ્પાજી
શિખામાણ સઘળી યાદ છે પપ્પાજી
તમારી ખુમારી આજે વિચારું પપ્પાજી
પરિસ્થિતિને કુશળ સંભાલે પપ્પાજી
પ્યારથી સહુની સાથે વર્તન પપ્પાજી
તમારી અદા કેવી અનેરી પપ્પાજી
તમારું શાણપણ રાહ બતાવે પપ્પાજી
તમારો ગુસ્સાનો વારસો પામ્યો પપ્પાજી
ગર્વથી આજે શિર છે મારું ઉંચુ પપ્પાજી
પરિવારને તાંતણે બાંધી રાખ્યું પપ્પાજી
મા તુમ વિણ આજે સુની પપ્પાજી
તમારા ચરણે શિર ઝુકાવું પપ્પાજી
પ્રેરણાનો સ્તોત્ર બની રહ્યા પપાજી
જેણે પાપા ગુમાવ્યા છે એ બાળકને આજે પાપાની યાદ સતાવે છે.