મટકું માર્યા વગર દૃશ્ય માણી રહી હતી
રાઝ તેનો માત્ર હું જ જાણતી હતી
ચારેકોર મારી સમાંતર લકીરો તણાઈ હતી
ન નાની કે મોટી સહુ એક સરીખી હતી
એકલતા છતાંયા તે જીવન સંગીની હતી
નજર્યુંને ન જણાય તો દિલમાં ગમગીની હતી
દોરી ખેંચતાં તે અલપ ઝલપ રમતી હતી
હર રાતે તેને મળવાની દિલમાં તલપ હતી
અમાસની રાતે ઢુંઢું તોયે જણાતી ન હતી
પૂનમની રાતે ખૂબ રંગીની રેલાવતી હતી
તમને થશે આ શેનું સુમ્દર વર્ણન છે.
બારી પર લટકતા “મીની બ્લઈન્ડ” ની
કરામત છે. કદીક સમય મળે તો જોજો કેવું
સુંદર દૃશ્ય દૃષ્ટિગોચર થશે. છેલ્લાં પાંચ
વર્ષથી આ મારો સિલસિલો થઈ ગયો છે.
