આજે શાળાનો છેલ્લો દિવસ હતો. દરેક વિદ્યાર્થિ ખૂબ ખુશ જણાતા હતા.
પૈસાદારનો નબીરો રોહન આજે કંઈક વધારે પડતા સારા મિજાજમાં હતો.
રાત્રે પિતાજી સાથે વાત કરી હતી. નવીનકોર મારૂતિ તેને ભેટમા મળશે
એવી આશા હતી. મિત્રો સાથે મઝા માણી ઘરે આવ્યો. માતા પિતાને
પગે લાગ્યો. પિતાએ પ્રેમથી આલિંગન આપ્યું. રોહન ને આશા હતી કે
પિતાજી તેને ગાડીની ચાવી આપશે. તેના બદલામા કરમચંદ શેઠે તેને
સુંદર પૂ.ગાંધીબાપુની લખેલી ગીતા આપી.
રોહન નારાજ થયો. ઘર છોડીને જતો રહ્યો. કોલેજનો અભ્યાસ પૂરો
થયો. માતાને પિતાની ગેરહાજરીમા મળતો. પૈસાની ચિંતા હતી નહી.
પિતાએ તેના નામ પર ઘણા પૈસા મૂક્યા હતા. પુત્રની નાદાનિયત પર
પિતાએ આંખ આડા કાન કર્યા. મનમા ને મનમા મુંઝાતા કરમચંદ શેઠ
હ્રદયરોગના ભોગ બન્યા. દિલની વ્યથાની વાત કોઈને કરતા નહીં.
એક રાત્રીએ સૂઈ ગયા તે સવારના ઉઠી ન શક્યા. રોહન સમાચાર
સાંભળી દોડી આવ્યો. માતાને સાચવી, પોતાની નાદાનિયત પર ઘણો
અફસોસ થયો. પિતાજીના ક્રિયાપાણી પતાવ્યા. ખૂબ ઓછું બોલતો.
ઘરનો કારોબાર સંભાળતો. અબ પછતાયે ક્યા બને જબ ચિડીયા ચૂગ ગઈ
ખેત.
એક દિવસ પિતાજીની ખુરશી પર બેઠો હતો. મેજનું નાનું ખાનું ખોલ્યું.
પિતાજીનું આપેલું ગીતાનું પુસ્તક હાથ લાગ્યું. ખોલવાની ઇંતજારી ન રોકી
શક્યો. ખોલ્યું તો અંદર પરબિડિયામાં જોઈ ગાડીની ચાવી, તારિખ હતી
જે દિવસ તેનો શાળાનો આખરી દિવસ હતો.
સુન્દર લઘુકથા.
I like this small story.. very touchy!!!
Worth reading by all children, incidently it reminded that I was a child once upon a time.