અમેરીકા આવીને આપણે ગુજ્જુભાઈ
      કોફી ના રવાડે ચડી ગયા
         ખરી વાત ને?
   કોફી  એકુ  કોફી
    કોફી  દો–રંગી
    કોફી  તેરી તમીઝ
    કોફી ચોકુ  ચસકો
    કોફી  પંચ–મહાભૂત
    કોફી છક્કા  છોડાવે
    કોફી સત્તા  સાંપડે
    કોફી  અઠે  દ્વારિકા
    કોફી  નવે  નવધિ
    કોફી  દશા બૂરી

 વેલન્ટાઈન  ના દિવસે ખાસ તમારી યાદ આવી
  ગુલાબનાં ફૂલોની  સુંગધમાં   તમારી યાદ આવી

   જ્યાં જ્યાં નજર હું ઠેરવું યાદો છવાઈ આપની
   ચમનમાં કે વિરાનમાં સઘળે  તમારી યાદ આવી

    તમારા વગર હવે જીવવાની આદત પડી ગઈ
    છતાં વિયોગનાં વાદળમાં  તમારી યાદ આવી

    ગુજરેલાં સંગે મીઠાં મધુરા દિવસો અને વર્ષો
     આંખ બંધ હતી છતાં અંતરે તમારી યાદ આવી

     જીવનમાં સુહાનો સંગ હતો  ખેવના  હતી
     જીંદગીની સંધ્યા સાથે ગુજરશે ને ‘તમારી યાદ આવી’ 

  મારો હતો
       સંગે હતો
       મુજમાં હતો
       અળગો કદીયે ના થતો
        લાંબો હતો
        ટૂંકો હતો
        આગળ હતો
        પાછળ હતો
        અળગો કદીયે ના થતો
        સૂતો હતો
        લપટાયો તો
        ઉપર હતો
        નીચે પથરાયો હતો
        અળગો કદીયે ના થતો
        મારા વિના
        સૂનો હતો
        સૂરજ વિના
        ગાયબ હતો
           હાય;
      એ મારો જ
         સિર્ફ મારો જ
         એ છાયો હતો    

 ૧૯૯૯ ની ૩૧મી ડીસેમ્બર ની રાત
      ૨૦૦૦ ની  સાલની શરૂઆત
      વાતાવરણમાં ગભરાટ
      કમપ્યુટર જગ તમાં ખળભળાટ
         યાદ છે? 
      તો ધ્યાનથી  સાંભળજો
   
   ૯૯નો ધક્કો  જેણે ખાધો હોય તે જાણે
   હે ખાધો હોય પચાવ્યો હોય તે
         ૯૯ના ધક્કા ને સમજાવે
   ૯૯ પછી ૧૦૦, ૯૯૯ પછી  ૧૦૦૦
   અને હવે ૧૯૯૯ પછી ૨૦૦૦,આ કોયડો છે આજાર
   હે ખાધો હોય પચાવ્યો હોય તે
          ૯૯ના ધક્ક ને સમજાવે
  ઘરે ઘરમાં ચડભડ, સમગ્ર જગમાં હલચલ
   ક્યાં, કેમ, કોણ, કોને  ભેદ બતલાવે
   હે ખાધો હોય પચાવ્યો હોય તે
           ૯૯ના ધક્કા ને સમજાવે
   ૯૯ વર્ષના મા ને બાપ,જીવન પ્રવ્રુત્તિમાં લાવે બાધ
   ૯૯નો આંકડો કરાવે ઉત્પાત ૧૯૯૯ ની ક્યાં કરીએ વાત
   હે ખાધો હોય પચાવ્યો હોય તે
           ૯૯ના ધક્કા ને સમજાવે 
   ૨ નવડા ૯૯ ને ૨ પછી ત્રણ મીંડા
   કરશોના કામ એવા કે થાવ શરમીંદા
   ધરતી આકાશ સમ ગહરાને ઊંડા
   હાલ થાશે ભારે ભૂંડા
   હે ખાધો હોય પચાવ્યો હોય તે
           ૯૯ના ધક્કા ને સમજાવે 
    ધક્કાએ શીખવ્યું સંભાળતા
    અભાનપણામાં સમતુલતા
    જાગ્રત અવસ્થામાં લાવે સમતા
    જીવનમાં પ્રવેશે પ્રભુતા
    હે ખાધોહોય પચાવ્યો હોય તે
            ૯૯ના ધક્કા ને સમજાવે        

પા પા પગલીએ વિત્યું બાળપણ
        ઓસર્યો જુવાનીનો  જુવાળ
        ઘડપણ નો પગરવ સુણી
        દિનરાત લાંબા થાય
               ઘડપણ કેમ કેરી ઝટ જાય
        દાંત પડ્યાને આંખે ઝાંખપ
        કાન  ગયા  કાનપૂર
               ઘડપણ કેમ કરી ઝટ જાય
        ઉંબરા તો ભાઈ થયા ડુંગરા
        પાદર  પરગામ  થાય
               ઘડપણ કેમ કરી  ઝટ જાય
        બાળકોને આવી જુવાની
        વહુબેટીઓ ની વાત નવ થાય
               ઘડપણ કેમ કરી ઝટ જાય
        સમતા કેળવું શાણપણ પામું
        જીહ્વા વશમાં થાય
        માયાથી મન થાય વેગળું
        ક્રુષ્ણનાં ગુણલાં  ગાય
               ઘડપણ ઘોડે ચડીને જાય
  

 ઘણું તાવ્યું-ઘણું ટપક્યું- બિચારું મીણનું હૈડું;
   દ્રવ્યા કરશે હજી એ તો બિચારું પ્રેમનું પ્યાલું!
   ન થા ન્યારીઃન થા ઘેલીઃન થા વ્હેમીઃન થા મેલી!
   કરી મ્હારું હ્રદય તારું  હવે શંકા પ્રિયે, શાની?
   કદી દિલને ન દે દિલ તું દિલ તો ન લે તે તું;
   હ્રદયનું સત્વ પીધું તે ;હ્રદય હીણૉ કરે તો  શું?
   કહે ને પ્રાણ દિલમાં ક્યાં રહી તુજને હજી શંકા ?
   કાપી દઊં તે નાખી હું ; ન છે તેની મને પરવા!
   કાંટો જે  તને  લાગે  મને  ભાલો તે  ભોંકાયે;
   હ્રદયચીરે  રૂધિરે  રાતું  વહે છે તે  તપાસી લે
    હૈયું  હનુમાનનું  ચીર્યું, નિહાળી રામની મૂર્તિ;
   હ્રદય  મારું  અરીસો છે  ઉઘાડી તું ભલે જો તે   

જ્યારે જીવન મારું શ્રીજીને અર્પણ
શા કાજે મારે ફિકર ચિંતા
હાર અને જીતની અપેક્ષા
ન કરવી મારે દ્વિધા—૨

સંકટ સમયે સહાય તારી
સુખમાં દુખમાં ભાગીદારી
શાને કાજે નિંદ વિસારી
તારે શરણે હું ગિરધારી —હાર

બાળપણામાં આંગળી ઝાલી
જુવાનીમાં મુજને સંભાળી
બાકી આયખાની આ ઝોળી
તારે શરણે હું ગિરધારી—હાર

આ સંસારની રીત નિરાળી
મોહમાયા એ જકડી ભારી
સમતા કાજે કર પ્રસારી
તારે શરણે હું ગિરધારી—–હાર

તારું અર્પિત મારું જીવન
વણમાગ્યું અણમોલ જીવન
તરલને અસ્થિર આ જીવન
તારે શરણે હું ગિરધારી

હાર અને જીતની અપેક્ષા
ન કરવી મારે દ્વિધા—૨

   રેખા હો રેખા
     હાથની હોય કે પાડોશની
     પજવવામાં બંન્ને  સરખી
     જાણે  હવાની લહેરખી
     હાથની કરે  પરેશાન
     પાડોશની કરે  હેરાન
     હાથની મહેનતે ઉન્નત બનાવે
     પાડોશની હરદમ  ઉધમ મચાવે
     હાથની અને પાડોશનીનો સંગમ થાય
     દોરનાર ઘડનાર બંન્ને હરખાય
     પામનાર નાં જીવનમાં સૂર્યોદય થાય

 જે વહે તે જળ
      જે વીતે તે જીવન
       જે આવે તેનું હોય ગમન
        જેનો હોય અહેસાસ તે ઈશ્વર
  
      શાંતિ હ્રદયમાં સૂતી છે.
   
    જ્ઞાન અને શિસ્ત સફળતા અપાવે છે.

    વાતોના વમળમાંથી બહાર નીકળ
      મૌનનાં મહાસાગરમાં ડૂબકી માર

      અહંના તાળાની કૂંચી છે ‘વિનય’.

     હું ને બદલે   ‘ઑંમ’ નું ઉચ્ચારણ
       કરીએ  તો
       વાતાવરણમાં પવિત્રતા ફેલાઈ જાય.
    ‘સુ-સંસ્કાર’  જીવનની ઈમારતનો પાયો છે.
    પ્રવ્રુત્તિ અને નિવ્રુત્તિ ની વચ્ચેના
       ગાળા નું નામ છે ‘થાક.’

પ્રથમ મુલાકાત નો રોમાંચ યાદ આવે છે
  કોઈ ચોઘડિયું જોયું ન હતું તેનું સ્મરણ છે

  શું આને જ  ઊપરવાળો ઈશારો કહેતો
  ચપટી માંગી હતી ને ખોબલો ભર્યો હતો

  પહેલાં આંખો મળી ને પછી મળ્યા વિચાર
  દિલ મળ્યા અગ્નિની સાક્ષીએ ફેરા ફર્યા ચાર

  સુહાની એ જીદગીનાં મીઠાં મધુરા વર્ષો
  પ્યારમાં મસ્ત દુનિયાથી આછો રિશ્તો

  હેતની સરવાણી બગિયામાં પુષ્પો ખિલ્યાં
  સંસારમાં ગુંથાઈ હેતને  હિંડોળે  ઝૂલ્યા

  ચાલ્યા ગયા વિદાય માંગી મૌન દ્વારા
  કરૂણા સભર આંખે મહોર મારી અશ્રુ દ્વારા