હા, બા એકલી કેવી સુંદર રીતે જીવી શકે.

       જમાનાને પહેચાની, તેની સાથે કદમ મિલાવી

       ચાલવામા અને જીવવામા મજા છે.  

                       બા એકલી જીવે છે

                        ખુમારીભેર જીવે છે

                        પ્રભુ ભજન કરે છે.

                         મનગમતું શીખે છે

                       બાળકોને શિખવાડે છે

        જુવાનીમા ઘોંઘાટ ચારેકોર વરતાતો

        ૨૪ કલાકનો દિવસ બાને ટુંકો લાગતો

       ચાર વાગતાં સવાર પડતી ૯ વાગે નસકોરાં

              બા સહુની સગવડ હરપળ સાચવતા

        સમયની આવનજાવનમા બા આજે મુસ્કાયે

        સંસ્કારી બાળકો તેના આજે પ્યારથી પાય પખાલે

       સમયની શરમ સાચવી બા આજે ગૌરવભેર એકલા જીવે

       સંતોષની લાગણી ઉરે ધરી બા પ્રેમથી માનભેર એકલા જીવે

       જરૂરત પડ્યે એક્મેકની પડખે રહેતા સલાહસંપે બા એકલા જીવે

       ગૌરવવંતી બા હસે હસાવે ‘બાપુની’ લીલીવાડી ભાળી એકલા જીવે.

 સૂરજ આભે જણાય ભલે વાદળ તેને ઢાંકે

વાદળ વરસી જાય ભલે વાયરો તેને હાંકે

મેહૂલો ગરજે સદાય ભલે વરસે ના વરસે

આંધી ઉડાડી જાય ભલે ફૂલ હોય કે ઝાડ

માબાપ કરે પ્યાર ભલે આદર મળે ના મળે

કુટુંબ સંપે સોહાય ભલે વિચાર ભિન્ન જણાય

જીવન વિત્યું જાય ભલે સરળ યા સંઘર્ષમય

તન પણ છૂટી જાય ભલે ને માયા ન મૂકાય

હરએક પગલું ભૂલભરેલું

હરએક કાર્ય ગોટાળો

મુશ્કેલીઓ વધી ગઈ

માર્ગમા ખોટવાયો

જવાબદારીથી ભાગતો

હરપળ ચાલ બદલતો

આગળ વધુ કે અડો રહું

મનહી મન મુંઝાતો

મંઝિલ જેની વાંકીચુકી

ધ્યેયની ખબર નહી

અંધારા ઉલેચવા

માચીસની પેટી નહી

ઋતુ આવે ઋતુ જાયે

ક્યાંય સ્પર્શે નહી

ગગને મીટ માંડી

દિશા શૂન્ય થઈ

     નવા વર્ષની વધાઈ દંઉ

     મંગલતાની ખેવના કરું

      ખાનગી વાત કાનમાં કહું

      ખોટા વચન પ્રભુને દંઉ

     એક શબ્દ ખરો કહું

      પાળીશ નહીં એકરાર કરું

      “હું” જેમનો તેમ રહું

       આંખનું કાજળ ગાલે ઘસું

       દુનિયાને ઉંધા ચશ્મા દંઉ

      ચક્કીમાં ઓરો પિસાયા કરું

        છોતરાને ઉડાવ્યા કરું

       માન અપમાન ન ગણકારું

       “માનસ” સમજવાની કોશિશ કરું

     ઉગતા સૂરજને નમન કરું

     કિરણ સંગે ગેલ કરું

           ૦૧-૦૧-૧૦

   શું સૂચવે તે કોયડો કહું

    મારા પછી તારો ને

     તારા પછી મારો.

   જીંદગી રમત છે દાવ  દઊં

નિર્દોષ ગોળીએ વિંધાયા

દોષિત દવાખાનામા પામે સરભરા

જુવાનો કબરે પોઢ્યા

ગુન્હેગાર ક્યારે પામશે કારાગાર

કોડ તેમના અધૂરા

સુણાય છે છાના સિસકાર

ક્યાંનો છે ન્યાય

હવે બદલાય છો કારોબાર

બે આંસુની અંજલી

જાણવા ઉત્સુક તેના સમાચાર

   તેર જુવાનિયા ચીર નિદ્રામા ‘પોઢ્યા’

હૈયુ  હાથ ન રહ્યું. ક્યારે જગમાંથી આવો

કાળોકેર મટશે?

કળી જેવી એ સુંદર બાલિકા

   પળભરમાં રોળાઈ ગઈ

મધુરી મુસકાન હોઠે બાલિકા

  ક્ષણભરમાં વિલાઈ ગઈ

વાંક શું હતો કુમળી બાલિકા

  ટુકડાઓમાં વહેંચાઈ ગઈ

માની મમતા, રડતી આંખો બાલિકા

  હૈયાને હચમચાવી ગઈ

પાશવી કૃત્યનું આચરણ બાલિકા

   મોતને શરમાવી ગઈ

  છેલ્લા ચાર દિવસથી ટીવી પર આવતા ‘સમર”

વીષેના સમાચાર જોતાં પેન આ  વ્યથા લખવાને

મજબૂર બની.

 શરદ પૂનમની રાતડીને નિરખું તારી વાટ

 કાના રાસે રમવાને આવ

નીતરે નભેથી દૂધમલ ચાંદનીને સજ્યામેં સોળ શણગાર                

 કાના રાસે રમવાને આવ

ઓઢું હું શ્વેત ઓઢણીને કેશમાં મોગરાનું ફૂલ                      

કાના રાસે રમવાને આવ

ગોપીઓનું વ્રંદ ટોળે મળ્યુંને ઈંઢોણી જમુના ઘાટ                       

 કાના રાસે રમવાને આવ

આજની ઘડી રળિયામણીને ચંદ્ર ચડ્યો આકાશ                        

  કાના રાસે રમવાને આવ

તારા કામણે મુને ઘેલી કીધી ભૂલી હું ઘરને બાર                        

 કાના રાસે રમવા ને આવ

રાસ રમંતા થમે રાતડી ને થાકું ન હું પળવાર                       

 કાના રાસે રમવાને આવ

નાના નાના ચાર ગલુડિયા

ચપ ચપ ચપ ચપ અલૌકિક દ્રશ્ય

માના સ્તનને ચૂસી રહ્યા

ઉંચા પગે ઉભા રહીને

અમ્રતનો સ્વાદ માણી રહ્યા

શાંત મુદ્રા સંતોષની  આભા

મુખ ઉપર છાઈ રહી

અદભૂત યા અલૌકિક કહું

ચક્ષુ મારા નિરખી રહ્યા

 પગ ધરાએ ખોડાઈ ગયા

હું બોલાવું તું આવ આપણે ઘર ઘર રમીએ

એકલા થાકી જવાય ચાલને ઘર ઘ્ર રમીએ

મનને મનાવ્યું, દિલને સમજાવ્યું આપણે ઘર ઘ્ર રમીએ

એકલતા કેમ દૂર થાય ચાલને ઘર ઘર રમીએ

યાદોથી ભીંતો ધોળાવી આપણે ઘર ઘર રમીએ

હોંશભેર આંગણું સજાવ્યું ચાલને ઘર ઘર રમીએ

તારા પગરવનો સાદ સુણાય આપણે ઘર ઘર રમીએ

કાને વહાલ ભર્યા શબ્દ અથડાય ચાલને ઘર ઘર રમીએ

ભૂલકાંઓથી ઘર ગુંજાય આપણે ઘર ઘર રમીએ

તારી યાદોંથી હૈયું ભિંજાય ચાલને ઘર ઘર રમીએ

વહાલની હેલીમાં ભાન ભૂલાય આપણે ઘર ઘર રમીએ