પુણ્ય તારું વાપરીને
પાપ ભેગું કરતો ના
આ સંસારે જન્મધરીને
રેતમાં પગલાં પાડતો જા
કંઈક આવ્યા કંઈક આવશે
નામ નિશાન ભૂંસાઈ જાશે
અહંમ તારું વિઘ્ન કરશે
સંયમ દિલમાં ધરતો જા
આ સંસારે જન્મ ધરીને
રેતમાં પગલાં પાડતો જા
લક્ષચોર્યાસીના ફેરા ફરીને
અમૂલ્ય મનખા દેહ ધરીને
અગરબત્તીની સમ જલીને
સુવાસ તું પ્રસરાવતો જા
આ સંસારે જન્મ ધરીને
રેતમાં પગલાં પાડતો જા

ઓ કનૈયા મુરલી બજૈયા
      સાંભળ વિનતી દાઉ ભૈયા
      આવી દ્વારે હાથ પસારે
      ક્રુપા તારી અહર્નિશ માંગે
      નિર્મળ મનવા સ્વાર્થને ત્યજવા
      શરણે તારે ભક્તિ  માગે
      સુમિરન તારું ચિત્તમાં પ્યારું
      માન અપમાને સમતા રાખે
      વાણી મધુર વર્તન સુંદર
      ‘પમી’ની અરજી કરજો મંજૂર 

હું એકની એક મારા અગણિત નામ છે
નાના મોટા અબાલ વ્રુદ્ધ સહુમાં સમાન છે
રૂપ રંગમાં નહી ફરક પણ ભિન્ન તેનો મિજાજ છે
દિકરી બહેન પત્ની માતા જૂજવાં તેના રૂપ છે
દેરાણી જેઠાણી મામી માસી નામે તે પંકાય છે
રૂપ રંગમાં નહી ફરક પણ ભિન્ન તેનો રૂઆબ છે
ઘડીમાં કાકી ઘડીમાં ફોઇ મા સાસુ ઉપનામ છે
દાદી નાની થઈને તેમાં સુગંધ ઉમેરાય છે
રૂપ રંગમાં નહી ફરક પણ ભિન્ન તેનો મિજાજ છે
મિત્ર બનીને યશની કલગી સિર ઉપર સોહાય છે
પ્રભુના ચરણે શીશ નમાવી કર્યો તેનો સ્વિકાર છે
રૂપ રંગમાં નહી ફરક પણ ભિન્ન તેનો રૂઆબ છે

અમેરિકા આવ્યા ભારત છોડી પહેરવેશ પણ બદલ્યો
ડોલર મેળવ્યા દૌલત ખોઈ રહ્યો દિલમાં વસવસો
હિસાબ માંડો શું પામ્યા ને વળી શું ખોયું
શું પામ્યા શું પામશો શેનો દેશો વારસો
ભાષાનો વાટ્યો ભાંગરો બન્યો ધોબીનો કૂતરો
નાચો પિઝ્ઝામાં પરોવાયા ખોયો દાળને રોટલો
વહુ જમાઈ અમેરિકન આવ્યાં ભૂલ્યા સ્વની પહેચાન
ધર્મ સંસ્કારની હોળી સળગાવી રહ્યું ના કંઈ ભાન
અશોકમાંથી ‘એશ’ થયોને હિરાલાલ થયો ‘હેરી’
અરૂણા ‘એરિન’ થઈને ‘પાના’ પન્ના થઈ

    કેમ છે?

    મોરલાએ આવી મારા કાનમાં ધીરે કહ્યું

      કેમ છે? કેમ છે? કેમ છે?

    આંખમાં આંખને પરોવીને ફરી પૂછ્યું

      કેમ છે? કેમ છે? કેમ છે?

    વસંત ખીલી હતી ને ફૂલની હાજરીમાં

      મેં કહ્યું હેમખેમ છે, હેમખેમ છે, હેમખેમ છે

      મનોહર રૂપે  મોહી માણ્યો તારી છટાનો

      રૂઆબ છે રૂઆબ છે રૂઆબ છે

      ટહૂકા સૂણી મારા અંતરમાં આનંદની સરવાણી

      ફૂટી છે ફૂટી છે ફૂટી છે

      મયૂર નૃત્ય ભાળી મારે હૈયામાં દિલડું

      ધબકે છે ધબકે છે ધબકે છે

      તારું રૂપ તારી છટા તારું ગૌરવ આંખડીને

      ભીંજવે છે ભીંજવે છે ભીંજવે છે

      કૂદરતની સૃષ્ટિ પર હેત કિરતારનું એમનું

      એમ છે એમ છે એમ છે

મોરપીંછ

મોર ના પીંછા ચીતરવા ના પડે
ઈંડા મહીં તે ચીતરલ જડે
બાળક જન્મે ન ન્યાત જાત નું વરણ
ધર્મ ને નામે ન કોઇ ભારણ
બાળપણ ગુજર્યું વિના કોઇ કારણ
વિદ્યાલયની પદવી પીંછું બન્યું સુહાગન
જીંદગી ધીરે ધીરે એવી ગુજરે
પીંછા પર નવલા રંગ ચીતરે
રંગબેરંગી પીછા સુહાના
નિત્ય નવીન લાગે મઝાના
મહાવિદ્યાલયની ઉપાધી મળી
પીંછામાં ગુલાબી ઝાંય ભળી
લગ્ન થયા પીંછું ભારી થયું
દાંપત્ય જીવને મઘમઘતું બન્યું
પીંછાના રંગમાં મોહકતા ભળી
તેને નજાકતતાની ઝલક મળી
બાળકોના આગમને કલગી ઉગી
ઘરની ભુમી રણઝણી ઉઠી
કાર્યદક્ષતાથી પ્રગતિ સાંપડી
ગાડી બંગલાની પીંછ વળ ચડી
પીંછુ તો ભાઈ બસ પીંછું
હલકું સુંદર સુહાનું પીંછુ
ના ગુમાન ના ગુરુર
હરહંમેશ મનગમતું મધુર

પાણીનો પરપોટો
વાયે વાયુ થાતો મોટો
અસ્તિત્વથી હરખાતો
વાયુ સંગે લહેરાતો
મંદ મંદ મુસ્કાતો
જાણે જગમાં ન તેનો જોટો
સૂરજ કિરણ સંગે ગેલ કરતો
મેઘધનુની સંગે રમતો
ઘડીમાં ડાબે ઘડીમાં જમણે
હિલોળા લઈ હરખાતો
આ શું અચાનક
ભમ્
હતો ન હતો પરપોટો
માનવ તુજને સાદ દેતો
જીવનનું સત્ય સમજાવતો
ક્યારે ભમ્ કે ઠપ્ થવાનો
હરખીલે તું છે દિવાનો
તારે સારું સંદેશ કહેવાનો
તારું જીવન છે પરપોટો
પાણી નહીં તું ઈશનો ફોટો

એક નારી નમણી ચાલે છે
    તેનાં પગલાં ભારે લાગે છે
    તેણે નજર્યું નીચી ઢાળી છે
   પાલવમાં પારેવડું પોષાણું છે
   તેનો પતિ દારૂપીને સતાવે છે
   તેને ઢોર માર મારે છે
   કલંકીની કહીને પોકારે છે
   સંજોગોની તે મારી છે
   તેના નસીબની બલિહારી છે
   જગત પાપ નામ આપે છે
   મનનો માનેલ હૈયે ચાંપે છે
   વિરહનાં અગ્નિમાં તે સળગે છે
   આંખોમાં કામણ છુપાયું છે
   ગૌરવભેર દુખ તે ઝેલે છે
   જનની થવાની વેળા આવી છે
    પારેવડાનું ચીં ચીં ગુંજે છે 

  મારા કરતાં મોટો હું
  ધરતી પર અતીસુંદર હું
  ફૂલથી પણ હલકો હું
  હિમાલયથી ભારી હું
  મારી આગળ પાછળ હું
  અવ્યક્ત છતાં વ્યક્ત હું
  ગર્વથી છલકાતો હું
  પાણી કરતાં પાતળો હું
  અજ્ઞાનથી ઉભરાતો હું
  જ્ઞાની સમજી ગુમાની હું
  આવરણમાં લપેટાયો હું
  નરીઆંખે ન ભાળતો હું
  માન મર્યાદા ન જાળવતો હું
  ઉછંગ ઉદંડ ફરતો હું
  સાદ પાડીને ગાતો હું
  સાંભળવા છતાં બધિર હું
  હું ને મળવા વ્યાકુળ હું
  મળ્યા પછી અકળાતો હું
  હું હું બજારે ભટકતો હું
  હું ને પામી ના શકતો હું