આજે મકાનમાં કોઈ નવું રહેવા માટે આવવાનું છે. શિરીષના અવસાન પછી
આવડું મોટું ઘર ખાવા આવતું. સ્નેહ વિચારતી કોઈ કોલેજમા જતા વિદ્યાર્થીને ઘરમા
રાખું તો મને સથવારો પણ રહે. બંને બાળકો અમેરિકા રહેતા હતા. દિકરીઓતો સાસરે
જ શોભે એ યુક્તિમા તેને ગળા સુધીનો વિશ્વાસ હતો.
સારિકા અને શિતલ સુખચેનથી પોતાના પરિવાર સાથે મિલવોકીમા રહેતા. બંને
બહેનો નજદીક હતી તેથી સ્નેહને ખૂબ સારુ લાગતું. નવી આવનાર પણ છોકરી હતી.
નામ હતું અનુજા. ત્રણ વર્ષ રેસીડન્સીના કરવાના હતા. તેને બરાબર સરનામું આપ્યું
હતું ગાડી બપોરે એક વાગે દિલ્હીથી આવવાની હતી. સ્ટેશનથી ઘરે આવતા કલાક તો
સહજ નિકળી જાય. વરલી દરિયા કિનારે બંગલો અને તેની કોલેજ દાદરમા. અનુજા માટે
અનુકૂળ જગ્યા હતી. સ્નેહ વરંડામા આંટા મારી રહી હતી. જસુ પણ કામકાજમાંથી પરવારી
જરા આડે પડખે થઈ હતી. રસોઈ થઈ ગઈ હતી. અનુજા આવે મુસાફરીનો થાક ઉતારે પછી
સાથે જમવાનું નક્કી કર્યું હતું.
સ્નેહ વિચારે ચઢી ગઈ. કદી કોઈ દિવસ ઘરમાં કોઈને ભાડે રાખ્યા ન હતા. પૈસાની
અછત ન હતી. છતાંય જો બે પૈસા મળે તો એમા ખોટું શું હતું. મનથી નક્કી કર્યું હતું,
ભાડાના જે પણ પૈસા આવશે તેનાથી બને એટલા વિદ્યાર્થીને સહાય કરીશ. ઠાકોરજીની
દયાથી પૈસાની બાબતની તેને ચીંતા ન હતી. જીંદગીમા અજાણ્યાને પણ હાની ન પહોંચે
તેનો ખ્યાલ રાખનાર સ્નેહ બેચેન હતી. અનુજા સાથે સુંદર વ્યવહાર, તેના ગમા અણગમા
પ્રત્યેના ખ્યાલમા ગરકાવ થઈ ગઈ. ત્રણ વર્ષનો સમય તેને માટે અગત્યનો હતો.
ભલેને ઘરમા જસુ હતી. કામ કરવા માટે અલગ માણસ પણ હતો. કિંતુ અનુજા
નવી આંગતુક એક આગવું સ્થાન ધરાવતી હતી. એટલામા ઘંટડી વાગી. સ્નેહ જાતે
બારણું ખોલવા ગઈ. રૂપરૂપના અંબાર જોઈને બારણામા ખોડાઈ ગઈ. અનુજા ખૂબ
સુંદર હતી. સ્તબ્ધ બનેલી સ્નેહ તેને આવકાર આપવો પણ વિસરી ગઈ. આંખોથી
તેનું દર્શન કરી રહી. અનુજા ના પણ એવાજ હાલ હતા. પ્રેમાળ પતિ અને વહાલસોયા
સાસુ ,સસરાને છોડી આગળનો અભ્યાસ કરવા આવી હતી. બંને જણા જાણે નિંદરથી
જાગ્યા હોય તેમ હસી પડ્યા. સ્નેહે લાગણીઓને અંકુશમા કરી, મીઠો આવકાર આપી
અનુજાને ઘરમા આમંત્રી. બણે જણ સોફા પર ગોઠવાયા. જસુ ઠંડુ પાણી લઈને દાખલ
થઈ. તેને ન્યાય આપતા પાછા વાતે વળગ્યા. અનુજા દિલ્હીની તેથી હિંદીમા વાતનો
દોર સંધાયો. રાષ્ટ્ર્ભાષાની પ્રેમી સ્નેહને તો ઔર આનંદ આવ્યો.
જમી કરીને અનુજા આરામ કરવા ગઈ. તેના આનંદનો પાર ન હતો. તે અસંજસમા
હતી કે મુંબઈ નગરીમાં તેને શું મળશે. કહેવાય છે કે મુંબઈમા ‘રોટલો મળવો સહેલો છે
ઓટલો મળવો અઘરો’. કુટુંબ છોડીને આવી હતી, મુસાફરીનો થાક. આંખ ક્યારે મિંચાઈ
ગઈ તેનું પણ તેને ભાન ન રહ્યું. પાંચવાગે જસુ ચા લઈને આવી ત્યારે તે ઉઠી. બીજા
દિવસથી હોસ્પિટલમા જવાનું ચાલુ કરવાનું હતું. સ્નેહે પહેલો દિવસ હતો તેથી ડ્રાઈવરને
સુચના આપી મોકલ્યો. અનુજાને ખૂબ આનંદ થયો. કહે આંન્ટી તમે કેટલા સારા છો. હું
તમને ઓછામા ઓછી તકલીફ આપીશ. આમને આમ દિવસો વિતતા રહ્યા.
રવીવારનો દિવસ હતો, સ્નેહ ચાના ટેબલ ઉપર અનુજાના આવવાની રાહ જોતા
છાપામાના સમાચાર વાંચવામા તલ્લીન હતી. ત્યાં અનુજા આવી, દુલ્હનની જેમ તૈયાર
થઈને, આન્ટીને પગે લાગી, સુંદર સાડી તથા પૈસાનું કવર આન્ટીના ખોળામા ધર્યું. અનુજા
કઈ સમજે યા બોલે તે પહેલા તે રણકી ઉઠી , આન્ટી, आज करवांचौथका त्योहार है, मेरी
मा या सास नही है. दोनो दिल्हीमें और मैं यहां आपके पास.. आप मुझे आशिर्वाद दीजए.
અનુજા આ ધન્ય પળ માણી રહી. અનુજાને અંતરના આશિર્વાદ આપ્યા. પ્રેમથી ગળે લગાવી.
ઉભી થઈ કબાટમાંથી શિતલ માટે લાવેલા ઝુમખા અનુજાને પહેરાવ્યા.
ગુજરાતીઓમા આ તહેવાર યા રિવાજ હોતો નથી. અનુજાને તો આજે ઉપવાસ હતો. સાંજે
ચાંદો નિકળશે ,તેના દર્શન કરશે પછી જમશે. જસુને સરસ વાનગી બનાવવાની સૂચના આપી.
આજે સ્નેહનો આનંદ સમાતો ન હતો, પતિ તથા બંને દિકરીઓની યાદમા ખોવાઈ ગઈ. મનમાં
ગણગણી ઉઠી અનુજા બેટા મને આટલો સુંદર અવસર સાંપડ્યો “તને શું કહું?———-
