આ જિંદગી તું લઈ લે
બધી યાદો હું દઈ દંઉ
એ બચપણના દિવસો
ને અલ્લડતા મારી
બસ તું આપ મુજને
મમ્મી મોટાઈ નો પ્યાર
ફરી બનું બાળકી
હું સુહાની
ના કોઈ ચીંતા
ફિકર ના કોઈ
બસ તું આપ મુજને
લખવા પેન અને પાટી
જાંઉ નિશાળે ક ખ હું શીખું
પલાખાં કરું ગણતાં હું શીખું
બસ તું આપ મુજને
મમ્મી મોટાઈ નો પ્યાર
રમું રાત દિવસ
કરું હું મસ્તી
માથેરાનના ઘોડા
પરની સવારી
દાદી નાનીનો પ્યાર
હળવે સંવારી
બસ તું આપ મુજને
મમ્મી મોટાઈ નો પ્યાર
ભાઈ બહેનોની વહાલી
ડાહી ડમરી હું શાણી
કહ્યાગરી ને વળી
તોફાની રાણી
મિષ્ટાન્ન ઝાપટી
રવિવારની મોઝ માણી
બસ તું આપ મુજ ને
મમ્મી મોટાઈ નો પ્યાર
ફરી બનું બાળકી
હું સુહાની
આજે કોઈકવાર બાળપણનાં વિચારોમાં
ખોવાઈ જઉં છું ત્યારે એ મધુરા દિવસોની
યાદ ખૂબ મીઠી લાગે છે. પિતાજીને આમતો
મોટાભાઈ કહેતી પણ વહાલમા મોટાઈનું
સંબોધન કરતી.
બાલપણ પાછું લાવી શકાય છે. મારી કવિતા વાંચો –
http://kaavyasoor.wordpress.com/2006/07/04/chaar_varshanaa/
આ કલ્પનાની નહીં પણ સ્વાનુભવની કવિતા છે.
બાલપણ પાછું લાવી શકાય છે. મારી કવિતા વાંચો –
http://kaavyasoor.wordpress.com/2006/07/04/chaar_varshanaa/
આ કલ્પનાની નહીં પણ સ્વાનુભવની કવિતા છે.
વો દિન યાદ કરો જેવી હાલત થાય