સાથી ગુમાવ્યો છે સાથ નહી.

રમતમા હારી નથી સમય ઓછો પડ્યો..

જીંદગીમા સફળતાને આંબી રહી છું.

કોઈ સમજે યા ન સમજે તારી ફરજ ન ચૂકાય.

કુટુંબ અને મિત્રમંડળમા પ્રેમ આપો, તે કદી ખૂટવાનો નથી.

કર્મ કર્યા વગર જીવનમા રહી શકાવાનું નથી.

ભૂલ હોયતો માફી માગવામા શરમ શેની.

જો લાગણી દુભાય તો જરૂરથી સામી વ્યક્તિને જણાવશો.

જ્ઞાનની શક્તિ અપરંપાર છે.

ભક્તિ અને નમ્રતા સુવાસ ફેલાવે છે.

   ભાળી લજામણી ન્ર ભોળી ભરમાણી

બાગમાં ખીલી આજ છુઈમૂઈ, છુઈંમૂઇ

અડી ન અડી ત્યાં તો એવી શરમાણી

 બાગમાં ખીલી આજ છુઈમૂઈ,છુઈમૂઇ

 કિરણ સંગ ખેલતી ને વાયરે લહેરાતી 

 બાગમાં ખીલી આજ છુઈમૂઈ, છુઈમૂઇ

નવી નવેલી દુલ્હન પિયુ સ્પર્શે લજાતી

 બાગમાં ખીલી આજ છુઈમૂઈ, છુઈમૂઈ

 નથ ઉતરવાને ખ્યાલે છોરી કંપતી

 બાગમાં ખીલી આજ છુઈમૂઈ, છુઈમૂઈ

પીધેલ પતિને હાકોટે  ખૂણે ગભરાતી

 બાગમા ખીલી આજ છુઈમૂઈ, છુઈમૂઈ

લાજી લજામણીને અંતરને ઓરડે

ઘુમરાયો સાદ ઘેરો છુઈમૂઈ, છુઈમૂઈ   

 દિકરી વળાવ્યાનો મહિમા જૂનો શિરસ્તો છે

દિકરો પરણાવી રુમઝુમ કરતી વહુથી રિશ્તો છે

દિકરીનું કન્યાદાન આપવાનો સુંદર લ્હાવો છે

દિકરો પરણાવી વહુના કુમકુમ પગલાં ધારો છે 

દિકરી માબાપની આંખનો ટમટમતો  સિતારો છે

દિકરો દેવનો દીધેલ કુળનો ઝળહળતો  દિપક છે 

દિકરીને પાનેતર પહેરાવી માબાપ વળાવે છે

વહુને ચુંદડી ઓઢાડી સાસુમા આવકારે છે

દિકરી હોય યા દિકરો માતાને દર્દ સમાન છે

 દિકરા અને દિકરી વચ્ચે અંતર અસમાન છે

૨૧મી સદીનું ગર્વથી મસ્તક ઉન્નત છે

દિકરો  યા દિકરી માતા પિતા પ્રસન્ન છે

જે મુખડા પર મોહ્યા છીએ તેના કલાકારની કમાલ તો જુઓ

જેના પર અતિ ગર્વ છે 

જે જોઈ શકાતું નથી

જે દરેકનું સુંદર છે

જેને રંગ આકાર કે કદની પરવા નથી 

જેના દ્વાર અગત્યના કાર્ય થાય છે

જે કોમળ અંગોથી સજાયેલું છે

જે કાર્ય કરી પણ શકે છે

જે કાર્યનું કત્લેઆમ પણ કરે છે

જે સુંદરતાને નિહાળે છે

જે મધુર આસ્વાદ માણે છે

જે સુમધુર સંગીતમા ડુબી દુનિયા ભૂલે છે

જે સ્પર્શ વિના વહાલ વરસાવે છે

જે મધુરતા પ્રસરાવે છે

જે કડવાશ ઉભી કરે છે.

જે વણકહ્યે બધું સમજાવે છે.

જે સુગંધનું સરનામું છે.

જે આંધળાની લાકડી છે.

જેને જોવા આયનાનો સહારો લેવો પડે છે.

મા તું હંમેશા ખુશ રહે.

મા તને કેવી રીતે દિલ ખોલીને પ્યાર બતાવું.

મા તું ભગવાનથી અધિક, તું પ્રત્યક્ષ છે.

મા પ્રથમ શ્વાસથી તારા નિઃસ્વાર્થ પ્યારની અનુભૂતી થઈ છે.

મા તારા પ્રેમાળ શબ્દ કાનમા ગુંજે છે.

મા તારી એક એક વાતની ગહનતા આજે સમજાય છે.

મા તારી આંખના અમી હવે ક્યાંય દૃશ્યમાન નથી.

મા તારા હાથના ભોજનનો સ્વાદ હજુ માણું છું.

મા તારા શબ્દો ‘તું આવી’ હજુ કાનમા ગુંજે છે.

મા તને મળવા દોડી આવતી હતી. હવે?

મા તારી વાણી, તારો ઠસ્સો, તારો પ્યાર, તારી કાર્યકુશળતા સહુને વંદન.

મા હવે મળવું ‘અસંભવ’ બસ તારી યાદમાં રાચવું.

મા તારી સહનશીલતાને પ્રણામ.

મા જાણે અજાણ્યે તને દુભવી હોય તો ક્ષમા દેજે.

મા તું જ્યાં હોય ત્યાં સદા ભગવદ સેવામા લીન.

બોલ્યા વગર ઘણું કહી જાય.

જપક્યા વગર હલબલાવી જાય.

બંધ હોય તો પણ સમજાવી જાય.

ચંચળ છતાં સ્થિર કરી જાય.

જુએ છતાં અવગણી જાય.

સુહાની સૃષ્ટિનું રસપાન કરાવી જાય.

વસંતના વધામણા અંગે  અંગમા ફેલાવી જાય.

ઉજાસ અને તિમિરનો ભેદ ખોલી જાય.

વિના કારણ દિલમા દર્દ જગાવી જાય.

કુદરતની કમાલની પળ પળનો ચિતાર આપી જાય.

જોયું ન જોયું કરી જાય.

સુરદાસના અંતર ચક્ષુ ખોલી જાય.

જોયા ન હોય તેવા ઈશ્વરના ઐશ્વર્યનું વર્ણન કરી જાય.  

ભલભલાના છક્કા છોડાવી, પ્રેમમા પાડી જાય.

કામણ કરી ચૂપકીદીથી દિલમા ઘર કરી જાય.

ભાષા સુંદર હોઈ શકે લખતી વખતે. 

ભાષા મીઠી નથી હોતી વાણી મીઠી હોય છે.

ભાષા ગામઠી હોય કે શહેરી શું ફરક પડે છે?

વાત કઈ રીતે અને સંદર્ભમા થાય તે અગત્યનું છે.

સત્ય પણ કહેવાનો એક તરીકો છે.

કાણાને કાણૉ કહેવું તેના કરતા શાથી ખોયા નેણ કેવું?

સત્ય કડવું કહેવું તેના કરતા મૌન આવશ્યક.

ભાષાની સુંદરતાને વ્યક્તિની સુંદરતા સાથે કોઈ સંબંધ નથી.

અંતરની સ્વછતા આગળ બાહ્ય દેખાવ વામણો છે.

મોટે  ભાગે વાણી કરતાં વર્તન વધું બોલે છે.

વાણી યા વર્તન દ્વાર બીજાની માનહાની પાપ છે.

ભલું ન કરી શકો તો વાંધો નહી, જાણતા અજાણતા કોઇનું હૈયુ ન દુભવશો.

આગ કરતા આહમા અગણિત શક્તિ છુપાયેલી છે. 

નીંદા યા ખોટી અફવા ફેલાવવાથી કોને લાભ?

હંમેશા તટ્સ્થ મનથી વિચારો. કોઈના દોરાવાયા ના દોરવાશો!

વાણી, વર્તન, વિવેક, વિચાર, વિષય,વ્યવસ્થા,  વિશેષ  ‘વ’થી શરુ થાય,

જો તેમા અસંગતતા જણાય તો ‘વામણા’ વરતાય. 

વા, વાદળ, વર્ષા અને વાયરો પવનને આધિન છે.

‘વિચાર’, ‘વર્તન’ અને ‘વાણી’  માનવને આધીન છે.

 સૂરજ આભે જણાય ભલે વાદળ તેને ઢાંકે

વાદળ વરસી જાય ભલે વાયરો તેને હાંકે

મેહૂલો ગરજે સદાય ભલે વરસે ના વરસે

આંધી ઉડાડી જાય ભલે ફૂલ હોય કે ઝાડ

માબાપ કરે પ્યાર ભલે આદર મળે ના મળે

કુટુંબ સંપે સોહાય ભલે વિચાર ભિન્ન જણાય

જીવન વિત્યું જાય ભલે સરળ યા સંઘર્ષમય

તન પણ છૂટી જાય ભલે ને માયા ન મૂકાય