જીંદગીની સરગમનું મધુરું સંગીત
સૂર નીકળે તે પહેલાં વિલાઈ ગયું
ઉગતા સૂરજનું પહેલું કિરણ
ઉષા ખિલતાં પહેલાં ફેલાઈ ગયું
પૂનમનાં ચાંદની સુહાની શીતળતા
શોભા પામતાં પહેલાં ઠીંગરાઈ ગઈ
ગુલાબનાં પુષ્પની મધુર ફોરમતા
ફૂલ ખીલતાં પહેલાં મુરઝાઈ ગઈ
પ્રશ્ન અને ઉત્તરની પાવનતા
મુખડું ખૂલતાં પહેલાં મલીન થઈ ગઈ
એક હિ ન્દી કવિતા ભણવામાં આવતી હતી તે યાદ આવી ગઇ-
સૈલાની જબ બાગમેં આયે, ફૂલ અભી થે ખીલને ન પાયે.
ફૂલ ખીલે જિસ વક્ત ચમનમેં, સૈલાની જા બનમેં સોયે.
– મુન્શી પ્રેમચંદજી