એક ડગ ધરા પર  ૧૬

     આજે શાનને પથારી છોડવી ન હતી. સ્વપના દ્વારા તેને

લાગ્યું ઘણા પ્રશ્નોનું નિરાકરણ કરી શકીશ.  દિવસે દિવસે

જેમ મોટી થતી જતી હતી તેમ તેના વિચારોમા સમતુલા

જળવાતી જણાઈ.  વિચારોમા તણાવાને બદલે તેમનું

પૃથક્કરણ કરતી . નિષ્પક્ષ રીતે વિચાર કરવાની આદત

કેળવી હતી.

        વાંચન વિશાળ હોવાને કારણે ભારતમા અને સમગ્ર

વિશ્વમા સ્ત્રીની વિચારસરણી, રહેણી કરણી વગેરે સંજોગોની

જાણકારી ધરાવતી હતી. આજે સ્ત્રી પુરુષ સાથે ખભે ખભા

મિલાવીને દરેક ક્ષેત્રે નામના મળવી રહી છે. એવું કયું

ક્ષેત્ર છે જ્યાં સ્ત્રીની હયાતી નથી. અરે એક ડગ આગળ

 વધીને કહી શકાય કે સ્ત્રી કરી શકે છે તે પુરૂષ કદી નહી

કરી શકે. જાણકારી હોવાથી જ તો સ્ત્રી અત્યાચારનો ભોગ

બને, તે તેના માન્યમા આવતું ન હતું. હા, એ જગજાહેર છે કે

ભારતમા જે બદલાવ દેખાય છે તે શહેરોમા આંખે ઉડીને વળગે

તેવો છે. ગામડાનું ઉદ્યોગીકરણ, પ્રગતિ , વિકાસ અને સમૃધ્ધિ

ઘણાજ થયા છે. આપણો દેશે હવે દુનિયાભરમા નામના કાઢી છે.

છતાંય દુખ સાથે કબૂલ કરવું રહ્યું કે માનસ હજુ સહુનુ બદલાયું

નથી. કદાચ એ બદલાતા બીજા સો વર્ષ નિકળી જાય તો નવાઈ

નહી.

            સ્વપનામા પણ શાનની વિચાર સરણી ક્રમબધ્ધ હતી.  ખુલ્લી

આંખ કરતા બંધ આંખે તે આજે નવિન દૃષ્ટિ દ્વારા સૃષ્ટિ નિહાળવામા

તન્મય થઈ ગઈ. સૂરજતો વણથંભે પોતાનું કાર્ય કરવાનો. પછી ભલેને

વાદળો તેનો માર્ગ ચાતરે!

              શાનના મમ્મી અને પાપા આજે વિચારમા પડ્યા. દિકરીને ચેન

ભેર સૂતેલી નિહાળી તેમણે વિચાર્યું કદાચ આજે શાન કોલેજ નહી જાય તો

કોઈ ફરક પડવાનો નથી. દિવસે , દિવસે શાનને મોટી થતી જોઈ તેમેના

મનમા પણ તેના વિવાહના વિચારો કોઈક વાર ડોકાતા. 

           શાનને ખૂબ ગમતુ ભણવાનુ અને મુશ્કેલીમા મુકાયેલી છોકરીઓની

 વહારે ધાવાનું. છાપામાં, ચોપાનિયામા આવતા લેખો વાંચતી  ૨૧મી સદી

સ્ત્રીઓનો સુવર્ણકાળ માનતી. છતાં જુની ઘરેડની વિચારસરણી તેને માટે

વણ ઉકેલ કોયડા સમાન રહેતી.  મમ્મી વાત કરતી કે એક જમાનો હતો

માબાપ ન્યાતની બહાર છોકરીઓ પરણાવવા કબૂલ ન થતા. અરે એક બે

કિસ્સા તો એવા બન્યા હતા કે છોકરો અને છોકરી ઘરબાર છોડી ભાગીને

પરણી ગયા હતા. હા, વર્ષોબાદ માબાપે તેમેની સાથે સંપ કર્યો. 

       આજે એ જમાનો છે કે છોકરી આવી ને કહે આ મારી બહેનપણી

અમે લગ્ન કરવાના છીએ. એવું છોકરાઓ પણ વિચારે. તે સમયના

ચક્કરમા મારો દિકરો ડોક્ટર એટલે દહેજમા ગાડી અને ફ્રીઝ. જો ભૂલે

ચૂકે સર્જન હોય તો ઘર માગતા પણ શરમાતા નથી. શું પરણનાર

છોકરાએ હાથમા બંગડી પહેરી છે? શું છોકરી એટલું ભણેલી હોય તો

છોકરાના માબાપ અવળું ‘દહેજ’ આપેછે?   

    ચાલો વિચારો અને તમારા મંતવ્ય જરૂરથી આપશો——-

• Previous Entry: અધિક માસ
• Next Entry: માયા ન મૂકાય