અમારા ક્લાસમાં આશા અને મનોજ ભણતા હતા. આ વાત વર્ષો જૂની છે.
જ્યારે આશા પારેખ અને મનોજ હિંદી ચિત્રજગતમાં છવાયેલા હતા. આખો
વર્ગ રાહ જોઈ રહ્યો હતો ક્યારે તે બંને જણા હિંદી ચિત્રપટમાં સાથે આવે અને
આખા વર્ગ ને તેમની ઠેકડી ઉડાડી,નિર્દોષ મસ્તી માણે. આજે ૨૧મી સદીમાં
નિર્દોષ શબ્દ વાપરવો ઉચીત છે. આ એ જમાનાની વાત છે જ્યારે ટી વી
હતા નહી. ટેલીફોન હોય એ ભાગ્ય ગણાતું.
સવારના કોલેજ જતા પહેલા ગીતાનો ફોન આવ્યો. આજનું છાપુ જોયું? મેં
કહ્યું ના, તો કહે નવું ચિત્રપટ આવ્યું છે જેમાં આશા અને મનોજની જોડી કામ
કરે છે. મેં પૂછ્યું કયું, તો કહે ‘જીના મરના તેરે સાથ’. બસ પછીની વાત
કોલેજમાં મળીએ ત્યારે. આજે વર્ગમાં ભણવા જવાની મરજી હતી નહી. અમારા
જમાનાનું લોટસ સિનેમાઘર બહુ પ્રખ્યાત હતું. વિલ્સન કોલેજથી વરલી જતી
બસ કરતાં, ગાડીઓ વધુ સગવડવાળી લાગતી. એક તો પૈસા ન થાય અને
બીજું જલ્દી પહોંચી જવાય. પાંચેક સહેલીઓ લોટસમાં જવા તૈયાર થઈ ગઈ.
એક કાયદો મને લાગુ પડતો, જો કોઈ છોકરાઓ સાથે જવાના હોય તો આપણા
રામે ઘર ભેગા થવું પડે.
નસિબજોગે બધી છોકરીઓ હતી એટલે લોટસ તરફ જવા માટે નિકળ્યા. હવે
અંગુઠો બતાવીને કોઈની ગાડી ઉભી રખાવવાની હતી. વધુમતે મને પસંદ કરી
પણ મેં શરત મૂકી ‘હું આગળ નહી બેસું’. તેના માટે વનિતા તૈયાર થઈ. કાફલો
લોટસ પર પહોચ્યો વધુ એક પરીક્ષા , કોણ આંખ મારીને મેનેજર પાસેથી ટિકીટ
લઈ આવે. ગમે કે ન ગમે વારાફરતી બધાનો વારો આવતો. ઉષા પર પસંદગી
ઉતરી. આટલા બધા ભગિરથ કાર્યો કર્યા પછી અંતે ‘જીના મરના તેરે સાથ ‘
જોવા પામ્યા.
તમે નહી માનો, કોઈને પણ વર્ગમાં ખબર ન હતી કે આશા અને મનોજ સાચે
એક બીજાનાં પ્રેમમાં છે. કોલેજનું આ છેલ્લું વર્ષ હતું તેથી ઉંમર પણ નાદાન ન
હતી. હા, એ જમાનામાં પ્રેમ લગ્ન ખૂબ જૂજ પ્રમાણમાં થતા હતા તેથી ચર્ચાનો
વિષય બનતા. રૂઢિચુસ્ત માતા પિતાને મન આ ખૂબ કારમો ઘા લાગતો. આશા
અને મનોજના ઘરમાં ઘણા વખતથી ખબર પડી ગઈ હતી. એ બંને જણાએ સાથે
ચિત્રપટ જોયું અને માણ્યું. તેના અંત પ્રમાણે બંને એ નક્કી કર્યું. ખૂબ જ પ્રેમથી
આનંદમા સાંજ વિતાવી, રાત્રે ચોપાટી પરના ક્રીમસેન્ટરમાં છોલે ભતુરા ખાધા.
વિબજ્યોરનો કસાટા એક લઈ બંનેએ એકબીજાને પ્રેમથી ખવડાવ્યા. જોયેલા
ચિત્રપટનું પ્રખ્યાત ગીત ગાતા ગાતા , હાથમાં હાથ મિલાવી મરીનડ્રાઈવ જતી
ટેક્સીમાં બેઠા.
મનોજ બોલ્યો, જયહિંદ કોલેજ અને ટેક્સીવાળો પ્રેમ પંખીડાને જોઈ આનંદમાં
આવી ટેક્સી મારી મૂકી. એને બિચારાને ભાવિની ક્યાં ખબર હતી. ટેક્સીનું ભાડુ
ચૂક્વ્યું છૂટા પૈસા તેને બક્ષીસ આપી જયહિંદ કોલેજના પગથિયા ચડવા માંડ્યા.
લિફ્ટ હતી પણ ના આજે ભરપૂર સહવાસ બને તેટલો માણવો હતો. સાત
માળ ચઢ્યા, જરા પણ હાંફ નહોતી ચડી. મનોજ ટાંકી પર ચઢ્યો અને હાથ
લંબાવી આશાને બાહુપાશમાં ખેંચી લીધી. આશા વૈષ્ણવ અને મનોજ જૈન.બંને
જણાયે પોતાના ઈષ્ટદેવને યાદ કર્યા. મનોજે પ્રેમથી આશાને ઊંચકી વહાલમાં
પૂરેપૂરી નવડાવી અને “આપણો પ્રેમ અમર છે” નો નારો લગાવી ટાંકી પરથી——
