૨૧મી સદી જ્યાં ઉઠે ત્યાંથી માનવી દોડધામ કરતો હોય. છોકરાઓને
     શાળાએ જવાનું, તેમના નાસ્તાની તૈયારી કરવાની. શાળાનું ઘરકામ
     ને બધું લીધું કે નહીં તેની મમ્મીએ તપાસ કરવાની. પપ્પાએ કામધંધે
     વળગવાનું.
      એવી એક સવારે હું નોકરી પર જવા નિકળી. આદત પ્રમાણે સમય
      થાય એટલે ઘરે થી નોકરી ઉપર. સવારે ભગવાનનું નામ લીધું, ચા
      પીધી અને તૈયાર થઈ ને ગાડીમાં બેઠી. ગાડી મને જરાક બરાબર ન
      લાગી.જો  કે નવી છે તેથી કાંઈ વાંધો ન આવે એમ હું માનતી. પણ
      ધારીએ કાંઈ અને થાય કાંઈ.
      ગાડી મને જમણી બાજુ જતી હોય એમ લાગતું. મેં ગાડિ રસ્તા પર
      બાજુ માં ઉભી રાખી, ચેતવણીની લાઈટ ચાલુ કરી. જોઉં છું તો મન
      માનવા તૈયાર ન હતું. ગાડીનું જમણું પૈડું આખું સપાટ. ફોન કરીને
      તાત્કાલીક મદદ મેળવી. પણ તેને આવતાં કલાક સહેજે નિકળી જાય.
    ગાડીમાં બેસી ભગવાનનું નામ લેતી હતી. વીસેક મિનિટ થઈ હશે ત્યાં
      કોઈકે મારી ગાડીનાં કાચ પર ટકોરા દીધાં. મેં કાચ ઉતાર્યો મને કહે
     ‘ madam, vision is not clear, some body will hit
    your car. your flashing lights does not serve the
    purpose. I already put 10 cones all aroud your car
    so passers can get the warnings.’
      હું તો આભીજ થઈ ગઈ. આભાર માન્યો અને પૂછ્યું આ ‘કોન’ પાછા
     કેવી રીતે આપીશ. તો કહે બાજુમાં YMCA છે ત્યાં આપી દેજો. અજાણ્યો
     સફેદ અમેરીકન ન જાન ન પહેચાન. મારી આંખના આંસુ સંતાડવા હું
     કામિયાબ થઈ. હજુ તો આ સદમામાં થી બહાર આવું ત્યાં એક  વીસેક
     વર્ષની છોકરી કાચમાં થી મને પૂછે ‘તમને ફોન જોઈએ છે’, ‘કાંઈ
      મદદની જરૂર છે’. મેં હસતા મોઢે કહ્યું મારિ મદદ હમણાં જ આવી
      પહોંચશે.
      વાચક મિત્રો ‘માનવતા હજુ ધબકે છે’. તમે જરૂરથી મારી સાથે
     સહમત થશો.    

• Previous Entry: રંગ
• Next Entry: ક્ષણ