ઢુંઢુ તને બહાર ને ભીતર

પામું તને સમક્ષને અંદર

નવી મંઝિલ નવી યાત્રા

નથી સાથી નથી તારા

લાગણીની હોડીના હલેસા ધબકાર

પામીશ કિનારો ? જીવન ભંગાર

ગાઢ જંગલ છે ને હરિયાળી લહેરાય છે

જીવન મંગલ છે ને સુગંધ  ફેલાય  છે

દુઃખ  પડે  ત્યારે  નિસરે  ગઝલ
મલમ  લગાવી ઘા  રૂઝવે ગઝલ

કરે તલવારના ઘા સહેતી ગઝલ
શિરછેદ કરી પાઘડી બાંધે ગઝલ

અતલ ઉંડાણમા શોધતા લાધી ગઝલ
ભલે  નાસમજ  સમજે  છીછરી   ગઝલ

કત્લેઆમ કરે  હરફ ન ભરે ગઝલ
ફના થવાની મઝા માણતી ગઝલ

અબુધની બુધ્ધિમાં ન ઉતરે ગઝલ
શાન આવે ત્યારે સળવળતી ગઝલ
   
મિલનની પળોમાં નાચી ઉઠતી ગઝલ
વિયોગની ક્ષણોમા આંસુ વહાવે ગઝલ

આશા  નિરાશાની  ડાળે ઝૂલે ગઝલ
કડડભૂસ  ટૂટી  ધરાને  ચૂમે    ગઝલ

પાનીના હળવે ઠમકારે રણકે ગઝલ
શબ્દ  સૂણી  કર્ણપટે પીરસે   ગઝલ

સ્પર્શને અણસારે હૈયે ઉતરી ગઝલ
સ્પંદનોના તરંગે ઝોલે ચઢી ગઝલ     

ઉમંગોને હળવે બાથ ભરે ગઝલ
સાકાર થઈ સેજે બિછાવે ગઝલ  

સ્વમાનની શૈયા પર પોઢી ગઝલ
કિરતારને શરણે જઈ ચઢી  ગઝલ
  
વાતમા ને વાતમા પાને અવતરી ગઝલ
આડઆવળા લીટા   કલમે કંડારી  ગઝલ

જાણે અજાણે દર્દ જગાવે ગઝલ
બેકર  જોડી ક્ષમા યાચે  ગઝલ

શું મિલન કે શું જુદાઈ! જાય છે
 રાત  જાણે કે  અમસ્તી  જાય છે

  મારો  સંદેશો કદી તો  પહોંચશે
  વૃક્ષની છાયાઓ તરતી જાય છે

  હું હવાના ઘરમાં રહેવા જાંઉ છું
  ને પવન ભીંતોને ખેંચી જાય છે

  કોઈ  સપનું ચીસ પાડીને ઉઠે–
 રાતનો ભેંકાર તૂટી   જાય  છે

 ક્યાંક વાદળ વરસ્યાં હોવા  જોઈએ
 અહીં કોઈ  ઠંડક શી વળતી જાય છે

 એમ  મોઢું  ફેરવી  ગઈ   જિંદગી
 જેમ  કોઈ  કવ્ય  વાંચી જાય  છે

  શબ્દ!મારા શબ્દડાઓ ક્યાંગયા?
 કોઈ  શ્વાસોમાં  પ્રવેશી  જાય  છે

   જવાહર બક્ષી’તારાપણાના શહેરમાં’