જેવું નામ તેવી જ તેની પ્રતિભા. નખશીખ ઉમંગ છલકાતો. તેની ચાલમા તરંગ,

 તેની વાણીમા ઉમંગ, તેના નયનોમા સરગમ અને તેની અદાઓમાં અભંગ.

    એવી સુંદર ઉમંગ અને તેમાંય પાછી કાર્યદક્ષ. જ્યારે તેને પહેલી વાર મળી

 ત્યારે હું મંત્ર મુગ્ધ થઈ ગઈ હતી. તેની છબી અંતરના ખૂબ ઊંડા ખૂણામા

 સચવાઈ ગઈ હતી. ઉમંગ નામ પણ મને ખૂબ પસંદ પડ્યું હતું.  જ્યારે તેને

 ફરી મળવાનો મોકો મળ્યો ત્યારે એજ આબેહૂબ છબીની મેં કલ્પના કરી હતી.

 ઊમંગભેર આવશે અને મને જો પગે લાગવાની ચેષ્ટા કરશે તો તેને બાથમા

 ભીડવા માટે હું તત્પર હતી.

           અરે, પણ આ હું શું નિહાળી રહી છું. જાણે બે પગમા દસ દસ મણની

 બેડી ન પડી હોય. વેરવિખેર વાળ, મોઢાપર નિતરતી અસહાયતા અને રડી

 રડીને સુઝેલી બન્ને આંખડી. હું મારી આંખ પર વિશ્વાસ ન કરી શકી.  જો તેની

  માતાએ તેનો હાથ ઝાલ્યો ન હોત તો હું માનવાનો સાફ ઇન્કાર કરી બેસત

  કે આ એજ ઉમંગ છે જેને મળવા હું તરસતી હતી. જેની છબી મેં વર્ષોથી

 મનમા સંઘરી હતી.  એ સમયની વાત છે જ્યારે તે આશયના પ્યારમાં

ગળાડૂબ હતી. જીવનનો પહેલો પ્યાર તેને વર્ણવવો અતિ મુશ્કેલ છે. ઉમંગ

 અને આશય જાણે બન્નેને પ્રભુએ ખૂબ નવરાશના સમયે ઘડ્યા હતા. બન્ને

 એકબીજા માટે સર્જાયા હતા. પરિસ્થિતિ પણ એવીજ હતી કે બધી રીતે

 અનુકૂળતા સાંપડી હતી. ઉમંગ સુંદર, ભણેલી ,સુખી ખાનદાન કુટુંબની

  દિકરી અને આશય જુવાન , સોહામણો પૈસાદારનો એકનો એક દિકરો.

  ક્યાંય કશું ખૂટતું ન હતું. જન્માક્ષર મેળવ્યા, સારા નસીબે તેમાં પણ કશું

  વાંધાજનક ન હતું.  કંકોત્રી છપાઈ, લગ્ન લખાયા બન્ને પક્ષે જોરદાર તૈયારી

  ચાલતી હતી. બસ હવે તો બે દિવસની વાર હતી અને અચાનક લગ્ન બંધ

  રખાયા.  કોઈની હિંમત ચાલતી ન હતી કે કારણ જાણવાની કોશિશ કરે.

         નગારા અને ઢોલ વાગવાના બંધ થઈ ગયા. શરણાઈ રિસાઈ ગઈ,

  વાટેલી મહેંદી વાટકામા સુકાઈ ગઈ. હાર અને ગજરા ટોપલામાં જ કરમાઈ

  ગયા. જોકે લગ્નમા મારાથી રોકાવાય એવું ન હતું તેથી આ વાતની ખબર મને

  પડી નહી. હું તો એવા ભ્રમમા રાચતી હતી કે ઉમંગ અને આશય ખુબ સુંદરતાથી

  પોતાના સંસારમા ગુંથાયા હશે.

        જ્યારે બે વર્ષ પછી, ફરી મળવાનો મોકો મળ્યો ત્યારની પરિસ્થિતી કશું

  જુદું જ વર્ણવતી હતી. સામેથી આવી રહેલ ઉમંગ અને તેની મમ્મીને જોઈને

  વિમાસણમા ઉભેલી હું હલો, કહેવાનું પણ વિસરી ગઈ. ઉમંગ એકદમ નિર્લેપ

  ઉભી હતી. મારી સામે ટગર ટગર જોઈ રહી હતી. ઓળખવાનો ઠાલો પ્રયાસ

  કરી રહી. પછી તેના મમ્માએ કહ્યું એટલે ઓળખાણ પડી એવો દેખાવ કર્યો.

  જો કે મને તેમા શંકા જણાઈ હતી. હું તથા ઉમંગની મમ્મી વાતે વળગ્યા. એ

  અસહાય અબળા શું કહે.  ઉમંગના પિતાજી લગ્ન મુલત્વી રહ્યા એ સમાચાર

  સાંભળી આ ફાની દુનિયા છોડી વિદાય થયા.  બીજી બે નાની બહેનો હતી

  તેથી ઉમંગને તેની મમ્મીએ બીજવર સાથે પરણાવી.  હાય રે કમનસીબ

  કન્યા, હવે તને કોણ પરણે?  ઉમંગ માટે આ બધું સહેવું આસન ન નિવડતા

  તે બિમારીનો ભોગ થઈ પડી.  તેના પતિ ને બે બાળકો હતા, દવાદારૂ પાછળ

  પૈસા ખરચવાનો તેને વાંધો ન હતો. પણ ઉમંગે પોતાની જાતને અલગ કરી

  લીધી હતી.  ઉમંગને સ્થાને ઉદાસીનું સામ્રાજ્ય પથરાયું હતું.   તે કરમાઈ

  ગઈ હતી. જીંદગી તેને ખૂબ નિરસ જણાતી હતી. પહેલો પ્યાર ભૂલી શકતી

   ન હતી. લગ્ન થયા હતા તેને મંજૂરી આપી શકતી ન હતી.

        અસંમજસમા પડેલી હું આનું નિરાકરણ કેવી રીતે લાવું તેના વિચારમા

  ગરકાવ થઈ ગઈ. ઉમંગની માને ઢાઢસ બંધાવી ફરી મળવાનો વાયદો આપી

  મારી મંઝીલ તરફ  પગ ઉપાડ્યા——–