તિલક  કરતાં  ત્રેપન ગયા,  જપમાલાના  નાકાં  ગયા
       તીરથ ફરી  ફરી થાક્યાં ચરણ તો યે ન પહોંચ્યા હરિને શરણ
      કથા સુણી સુણી  ફૂટ્યા કાન અખા તો યે ન આવ્યું બ્રહ્મજ્ઞાન
     
       એક  મૂરખને  એવી  ટેવ  પત્થર  એટલા પુજે  દેવ
       પાણી  દેખી  કરે  સ્નાન  તુલસી  દેખી  તોડે  પાન
       એ  અખા વડું ઉત્પાત ઘણાં પરમેશ્વેર એ ક્યાંની વાત
      એક નગરમાં  લાગી  લાય પંખીને  શો  ધોકો  થાય
      ઉંદર  બિચારા  કરે  શોર  જેને  નહીં  ઉડવાનું  જોર
      અખા જ્ઞાની ભવથી ક્યમ ડરે જેની અનુભવ પાંખો આકાશે ફરે
       આંધળો સસરો ને શણઘટ વહુ એમ કથા સાંભળવા ચાલ્યા સહુ
       કહ્યું  કાંઈ  ને  સમજું  કશું  આંખનું  કાજળ  ગાલે  ઘસ્યું
       ઊંડો  કૂવો  ને  ફાટી  બોખ  શીખું  સાંભળ્યું  સર્વે  ફોક
       દેહાભિમાન   હતું  પાશેર   તે  વિદ્યા  ભણતા  થયો  શેર
       ચર્ચાવાદમાં   તોલે  થયો  ગુરુ  થયો ત્યાં  મણમાં  ગયો
       અખા  આમ  હલકાથી  ભારે  થાય  આત્મજ્ઞાન સમૂળું જાય
       સો  આંધળામાં  કાણો  રાવ આંધળાને  કાણા પર  ભાવ
       સહુના  નેત્રો  ફૂટી  ગયા  ગુરુઆચારજ  કાણાં  થયા
       શાસ્ત્ર તણી છે એક જ આંખ અનુભવની ઉઘડી અખા નહી આંખ

 રવિઃ     આ બાજુ વાળો  કવિ રોજે છાપા વાંચવા લઈ જાય છે.
         પાછા આપવા છેક બીજે દિવસે આવે. અરે છાપા લઈ
               તેનો  વાંધો નહી ટેવાઈ ગયા. નવી  કોઈ પણ ઈલેક્ટ્રીકલ
               વસ્તુ માંગવાને   હમણા  પેધો  પડ્યો છે. એને  બરાબર
                પાઠ ભણાવવો  પડશે. બસ  કલાક બે કલાકમાં  આપી
                જઈશ પછી ભાઈ દેખા જ ન દે.

    કવિઃ    ગયે અઠવાડિયે  ગામ જઈને પરણી આવ્યો. આજે  રજા હતી.
   
    રવિઃ   અરે  તું પરણીને નવી  વહુ લઈને આવી ગયો. અભિનંદન.
 
         આજે  તારે  ઘરેથી  નવી  વસ્તુ  જોઈએ છે.
 

     કવિઃ  લઈ જાને  મને શું વાંધો  હોય.

     રવિઃ   તારી  નવી વહુને  બે કલાકમાં———

 મટકું  માર્યા  વગર  દૃશ્ય  માણી  રહી   હતી
      રાઝ  તેનો  માત્ર  હું   જ    જાણતી   હતી
     ચારેકોર  મારી  સમાંતર  લકીરો  તણાઈ  હતી
     ન  નાની  કે   મોટી  સહુ  એક  સરીખી   હતી

      એકલતા  છતાંયા  તે  જીવન   સંગીની  હતી
      નજર્યુંને  ન  જણાય  તો દિલમાં ગમગીની હતી
       દોરી  ખેંચતાં  તે અલપ  ઝલપ રમતી  હતી
       હર  રાતે તેને મળવાની  દિલમાં તલપ  હતી

        અમાસની  રાતે ઢુંઢું  તોયે  જણાતી  ન  હતી
         પૂનમની  રાતે  ખૂબ  રંગીની  રેલાવતી  હતી

        તમને થશે  આ શેનું  સુમ્દર  વર્ણન  છે.

     બારી  પર  લટકતા  “મીની  બ્લઈન્ડ” ની
    કરામત છે. કદીક  સમય મળે તો જોજો કેવું
     સુંદર  દૃશ્ય  દૃષ્ટિગોચર થશે.  છેલ્લાં પાંચ
      વર્ષથી  આ મારો સિલસિલો  થઈ ગયો છે.

 કબીરની વાત આપણે   સહુ  જાણીએ છીએ.
       તેમનું  રચેલું  પ્રસિધ્ધ ભજન
     ”  ઝીની રે ઝીની   ચદરિયા”

    એના પર મારા વિચારોમાં  નાનો શો પ્રયાસ.

      ચદરિયા  મૈલી રે કીની
          બુનનેવાલેને  પ્યારસે બુની
           મુરખ  મૈલી કીની
            ચદરિયા મૈલી રે કીની

            જગકે  રંગમેં  ઐસી  રંગી
            સ્વાર્થસે  મૈલી કીની
              ચદરિયા  મૈલી રે કીની

    
              ડૂબ  સંસારમેં  પ્યારન કીનૉ
              મોહમેં  ગંદી  કીની
                ચદરિયા  મૈલી રે કીની

              સત્યસે  આંખ મિચોલી ખેલી
               જૂઠમેં  ઉલઝી મુંદી
                 ચદરિયા  મૈલી રે કીની
           નિર્મલ વિચારકી  ગંગા છાંડી
             મલિન  જલમેં હોડી
               ચદરિયા  મૈલી રે કીની
             દાસ  ‘પમી’કી  અરજી  સુનો
             કબીરકી  બાત હૈ માની
              પ્રયત્ન  ઔર પુરૂષાર્થ  કીનો
                મૈલ  ધોનેકી  ઠાની

                ચદરિયા  ધોકે  વાપસ દીની
                  ચદરીયા ધો કે વાપસ દીની

        ” દાસ  કબીરને  ઐસી  ઓઢી                
            જ્યોં કી ત્યોં ધર દીની”

       ‘ચદરિયા  જીની રે જીની’
          
 

ગઈકાલે જોયા વિણેલા મોતી

આજે માણો અનુભવના મોતી.

આશ છે ગમશે?

પ્રતિ ઉત્તરની રાહ જોઈશ.

૧. શ્રિંગાર શતક લિખનેવાલે સે વૈરાગ્ય શતક લિખવાયા
ઈશ્વર તેરી અપાર કૃપા બગકો હંસ બનાયા

૨. રોતે બાલકકો મિલે મા ભુખોકો મિલે ભોજન
રામ કિશન ગોપાલ મિલને ચલના ન પડે જોજન

૩. તૂ ચાહે યા ન ચાહે તેરે ઈરાદાઓં કા પલ્લા ભારી નહીં
ઈશ્વરકી ઈચ્છાકે આગે તેરી દાલ ગલનેવાલી નહીં

૪. ક્યોં પરેશાન હોતે હો ક્યા જીના નહીં આતા
ક્યોં બંધનમેં બંધે હો ક્યા છુડાના નહીં આતા

૫. વૈરાગ્ય તેરે મનમેં હૈ વૈરાગ્ય તેરે કાર્યમેં
વૈરાગ્યકો વરણાગી કૈસે જાને યે સંસારમેં

૬. પ્રભુ માંગના મેરા સ્વભાવ નહીં હૈ
ઔર દેખકે આંખ મુંદના તેરા સ્વભાવ નહીં હૈ

૭. પ્રભુ જો ભી દે મંજુર મુઝે
યાદ રહે બદનામી ના લગે તુઝે

૧. જીંદગીને કોઈ પણ જાતની શરત વગર પ્રેમ કરો.

૨. તમે નહીં ખર્ચેલા ડોલરના તમે ચોકીદાર છો
માલિક નહીં.

૩. દુનિયામા દરેક માણસ એમ સમજે છે પોતે
ચાલાક છે. કુદરતની ચાલાકીની ખબર છે?

૪. જો તમને પહેરવા કપડા, રહેવા ઘર, બે વખત
ખાવા અન્ન મળતું હોય તો ખરા દિલથી ઉપરવાળાનો
આભાર માનજો.

૫. એ વાત મહત્વની નથી કે તમે પૈસાદાર છો કે ગરીબ.
દરેક માણસનો અંત તો એક સરખો જ છે. ‘મૃત્યુ.’
મહત્વની વાત એ છે કે કોણ કેટલું સાથે લઈ જઈ શક્યો.

૬. આજે કરેલા કર્મનું ફળ કદાચ કાલે મળે કદાચ વર્ષે, બે વર્ષે
કે પાંચ વર્ષે મળે. કદાચ આ જન્મે નહી તો આવતા જન્મે
મળે. કર્મની ગતિ અતિ ગહન છે.

૭. એક દિવસ બધું મૂકીને ચાલ્યા જવું પડશે. આ વાત જો
સાચી હોય તો જરૂર કરતાં વધારે ભેગું કરવાની શી જરૂર છે?

શું સુંદર વાત છે . આપણા બધિર કાન તેં કેમ સાંભળતા નથી.
હવે વિચાર કરી અમલ કરવાની ઘડી આવી ગઈ છે. ૬૦ વર્ષની ઉમર
વટાવી ચૂકેલા સર્વે માટે ખાસ.
” હવે કાઢ્યા એટલા નથી કાઢવાના.”
અમેરિકામા ગ્રીનકાર્ડ અને નાગરિકત્વ જોઈએ. ઉપર જવા માટે
કોઈ લાગવગ ચાલતી નથી.
મજાક ખાતર લખ્યું છે. કિંતુ સનાતન સત્ય છે.

વિચારના વહેણ

શબ્દ જ્યાં સરતો નથી
વાણી જ્યાં વહેતી નથી
દ્રષ્ટિ દેખી ના શકે
તે વાસમાં વસવું ગમે

પવન જ્યાં પાણી ભરે
અંધકાર જ્યાં ઓગળે
સૂર્ય પહોંચી ના શકે
તે વાસમાં વસવું ગમે

આભ જ્યાં સિમિત બને
વિજળી જ્યાં સ્થગિત બને
વાદળ વર્ષા ના કરે
તે વાસમાં વસવું ગમે

શાંતિ જ્યાં જઈ સળવળે
ઘોંઘાટ જ્યાં ગુંજી રહે
મૌનનું સંગીત સુણાય
તે વાસમાં વસવું ગમે

જીંદગી જ્યાં ઝગમગે
મૃત્યુ જ્યાં મહેકી ઉઠે
ઇશને જ્યાં ઓળખાય
તે વાસમાં વસવું ગમે

હા, હા, હા

તે વાસમાં વસવું ગમે